Buralar pek ıssızlaşmış ….

Fark etimde ben buralara uğramayalı bir şeyler karalamayalı epeyi olmuş…

Aslında çoğu zaman günlerim birbirinin aynısı aynı tempoda geçmeye başladı, neredeyse duygularımda aynı tepkileri göstermeye başlayınca buralara uğramak nedense zor geldi.

Birkaç kere gelip yeni bir şeyler karalamak için bloğu açsam da çoğu kez boş beyaz sayfaya bakıp bakıp kapatmış ‘lığım oldu.

Zor dönemler, yeni yerlere alışmak gerçi hâlâ alışmaya çalışıyorum ama eskiye, geçmişe, gidenlere duyulan özlem, insanın canını daha çok acıtıyor. E buda insanda heves bırakmıyor.

Şu birkaç zamandır hüzün bulutları tepemde dolanıp beni duygusallığın içine savursa da inat ettim, kurtulucam bulutları dağıtıp güneşli günleri göreceğime inancımı kaybetmedim ama bakalım o beklenen an ne zaman gelecek :)  

Ama bu hafif hüznü de sevmedim değil, hüznünde tatlı bir yanı olduğunu hissetmek insana farklı bir tat veriyormuş bunu anladım :) Acının en can yakanı'nı yaşayınca insan bu duygusallıklar size başka bakış açıları sunuyor.

Bu ara bu hüzünlü yanım beni ben yapan duygularım, sanırım beni terk etmeyecek haydi dostlar melankolinin dibine vuralım :)

                                                                                                                                                 Asya...